Tak leniwie pokazuję...
znów wylądowałam chora. Jak Boga kocham co ze soba muszę zrobić. Wykorzystałam ten czas na zrobienie porządków na komputerze, a i owszem bo bałagan miałam potworniasty ;). Ach! i natknęłam się na Kigowe kwiatuchy i zakochałam się w nich. Będzie losowanie i nie ukrywam że marzeniem moim jest trzeciego zielonego dorwać... sami zobaczcie te kolorowe cudeńka TU ;)

Niespodziewanie i zupełnie przypadkowo osunęłam się w cień historii i wspomnień. Kurcze... dlaczego tak nieśwadomie w ciągu roku pewne więzi potrafią się zestarzeć ... hm.

Je suis...

Zaczęłam kurs francuskiego. Taki porządny i oficjalny rozpocznę oczywiście od września/października. Tak wzięło mnie ostatnio, nie pardon. Co ja bredzę, nie ostatnio, zdecydowanie nie ostatnio ;). Tak na serio to coraz częściej zaczęłam zastanawiać się nad wyjazdem do Francji, temat wałkowany już od x czasu w mojej rodzinie. Skończę te paskudne budownictwo ( mam nadzieję, że stopniem inżyniera, aczkolwiek coraz częściej zaczynam się zastanawiać czy na pewno... ) I zrobię licencjat z socjologii na Sorbonie ( marzenia ściętej głowy, co ? ;) ). Myślę o tym coraz częściej i bardziej poważnie. W końcu obecne studia kończę tylko dlatego, że nie miałam pomysłu na zycie i poszłam na to, co wszyscy w mojej rodzinie. Teraz chyba poprostu dojrzałam, zakręciłam się, popoznawałam ludzi specem od PR chcę być ! a nie siedzieć w tych papierzyskach na politechnice pod okiem całej " rodzinnej tradycji ". Błech. Socjologia dla mnie jak znalazł. No alem żem się oczyściła publicznie, czy to tak wypada chociaż ? ;). W każdym bądź razie kolejna poważna rozmowa w domu skłoniła mnie do powyższych refleksji. Amen chciałoby się rzec.

pomęczę was jeszcze jednym ostatnim moim bzikiem ( oh, po francusku, cóż za niespodzianka xD)

in Sturbuck's cup

Wzięło mi się na wspominki, na rozpamiętywanie, na melancholię. Do ludzi muszę wyjść, nawet zająć się tymi okropnymi papierzyskami w pracowni (któreż urosły do miary Mounteverestu), byleby sama nie siedzieć. Tak strasznie źle i smutno, gdy zaczyna się myśleć...

Dla zabijania nudy ( odkurzacza nie ruszę oczywiście ) już nawet sobie zaczęłam oglądać wszystkie poczwórne skoki w historii łyżwiarstwa. Dobrze ze mną nie jest ;).

Popadam ze skrajności w skrajność z sekundy na sekundę, o ile wiadomo o co chodzi, ale no cóż, stan taki, ze nawet na reklamie tymbarka się popłakać mogłam.Chaos moim życiem zawładnął i chaos w poście mam, od czasu do czasu trza!

Tak mniej chaotycznie, a bardziej z serducha, od dwóch dni wałkuję ta piosenkę i już nawet odzwyczaiłam się płakać przy początku i przy " rozbieraniu ze swetrów". Chyba najlepsza wersja... najbardziej wyrazista oczywiście. Jedna z najpierwsiejszych zdaje się...

rainbow connection

Jestem zła i okropna. Nie zrobiłam

ze soba nic od rana. Haniebne to i dorosłej osobie nie przystoi siedzieć o takiej porze w pizamie, przy komputerze z kubkiem, dawno juz zimnej herbaty... Ale co tam ! chora jestem to mi wolno ! ;) Nieznośnie ostatnio się na pana M-Z uwzięłam, nie wiem, ale on chyba ma to coś, co pozwala mi wyjść z mojej koszmarnie wkurzającej wiosennej depresji ( patrz notka niżej) dzisiaj wałkuję od rana ciagle i ciągle TO, zakochana w tej piosence jestem niemiłościernie.
A wczoraj był finał WTT, oglądałam go z niekłamaną radością, oglądałam jedynego faceta, który niezmiennie od tylu lat wywołuje usmiech na mej twarzy i sprawia, że chcę zacząć skakać jak dzieciak i wrzeszczeć " o tiiiiii !!!!!! " Oj tak, gdy wczoraj oglądałam i gdy uśmiech pojawiał się na mojej twarzy zobaczyłam coś, co sprawiło, ze przestałam być sobą zupełnie. Mianowicie tajemnicza laleczka przedstawiająca mojego ukochanego lyżwiarza. I tutaj jeszcze bardziej poczułam się jak dziecko, bo wlaśnie coś podobnego chcę xD Chcę mieć taką właśnie lalkę ( bądź, jeszcze chetniej, mały jej filcowy odpowiednik, żebym sobie mogła prezesa do kluczy przyczepić i mieć go zawsze ze soba ). Tak, jestem pogięta i taka laleczkę wlaśnie chcę. Zważając na moje dwie lewe łapy zaangażowałam na piekne oczy i skomlenie sztab utalentowanych kobiet i dałam ogłoszenie. Moja rozpaczliwa prośba o TU.

Dobrze, wiec idę umyć się i ubrać jak porządny człowiek.

Kambak

Wracam, bo coś ze sobą zrobić trza. Choroba mnie dopadła, jak co wiosny, smarkanie krwią przy rodzinnym stole to była moja główna atrakcja tych świąt, a ja biorę ten, czas, który wreszcie jest wolny i " marnuję " na craft. A i owszem. Studia, studiami, praca, pracą.

Tęczowo mi ostatnio bardzo. z jednego, marnego i błachego powodu - depresji wiosennej, że istnieje coś takiego, pewnie dziwi was, istnieje i jest niesamowicie potworne. Wobec tego wokół mnie tylko żywe kolory, a w słuchawkach i głośnikach tylko to, co najbardziej pozytywne.

Kocham tego człowieka, kocham ta piosenkę... depresja wiosenna ? A co to do cholery jest ? ;)